Je ziet ze meteen voor je, de personages uit de gedichten van Yvette Rombouts.
Ze staan buiten de wereld van de geslaagde mensen. Zwarte schapen, slachtoffer van een aangeboren beperking, van een domme eigen fout, van andermans kortzichtigheid of louter van het verstrijken van de tijd.
En allemaal houden ze ondanks dat een menselijke standaard hoog. Door hun fantasie, door hun realisme, door de ironische en soms droge humor van de auteur.
Ze roepen meegevoel op, maar ze raken je ook op een ander niveau: ze zijn interessant. Je zou na ieder gedicht meer willen weten van de mens die in de korte schets naar voren komt. Ze blijven je bij.
