Anton Ent neemt vaak de fiets om in de Veluwse bossen te genieten van stilte en inkeer. Het natuurgebied binnen de wildroosters is een beeld van zijn ziel, een metafoor voor zijn innerlijk leven. Zijn gedichten beschrijven psychische processen. Hij stuit hierbij op zandwegen en wissels.
Het zandpad leidt niet naar vervoering
en wissels lopen vast in struikgewas
Gelukkig zijn er ook open plekken, die op de mogelijkheid tot vernieuwing wijzen.
Uit die streken komt hij, daar heeft hij het licht
als een spreng tussen dennennaalden
zien opspringen en zich herkend
Hij schreef een tiental poëziebundels, waaronder Kootwijkerzand (1999), Ode aan de ooievaar (2003), Coolsingelwind (2006) en Man van twee wegen (2009).
