In 1946 werd Italië een democratie. Het land beleefde een economisch wonder en de Italiaanse industrie, de eetcultuur en de mode werden in heel Europa een lichtend voorbeeld. Maar tegelijk met de economie groeide de macht van de maffia. Waar Italië na de Tweede Wereldoorlog rijk werd met de productie van scooters, auto s en tassen, verrijkte de maffia zich in de bouw en door tabakssmokkel, drugs en ontvoeringen.
De confrontatie tussen de maffia en de overheid bereikte haar hoogtepunt in de jaren 1992–1993 met de moord op onderzoeksrechters Giovanni Falcone en Paolo Borsellino.
De nasleep van die strijd is in Italië nog altijd voelbaar. John Dickie laat in Maffia — republiek zien hoe de maffia altijd gebruik weet te maken van het Italiaanse politieke en economische systeem: die profiteerde niet alleen van de naoorlogse voorspoed, maar weet nu ook de huidige crisis te benutten. Bovendien toont Dickies boek aan dat de maffia geen louter Italiaans fenomeen meer is, maar een wereldwijde criminele organisatie met vertegenwoordigers in vele Europese landen en zelfs daarbuiten.
