De roman De eeuwige jachtvelden zou een kroniek kunnen heten: van een landschap, van geruchten die de ronde doen over ongelukkige families, maar vooral van een romance. De liefdesrelatie tussen Victor en zijn jongere zuster Lisa doet veel stof opwaaien, in het gezin waarin zij opgroeien, in het bijna uitgestorven dorp Oude Huizen en in de geesten van toevallige passanten.
Het boek schetst de eerste stuiptrekkingen der liefde – de kiem van de romance – in de laatste kinderjaren van de held en de heldin, vertelt over het bloeien en verwelken van de adoratie en laat Lisa en Victor ten slotte over aan hun lot, dat geen triest lot genoemd mag worden.
