Terwijl haar koningschap nog steeds met talloze raadsels is omgeven
was Wilhelmina (1880 — 1962) als koningin razend populair. Voor haar
dood liet ze welbewust documenten vernietigen die dit positieve imago
konden aantasten.
Historici roemen Wilhelmina's standvastigheid, haar moed en onverzettelijkheid.
Met haar ferme toespraken voor Radio Oranje zou zij Nederland door de Tweede
Wereldoorlog hebben gesleept. Haar kordate optreden zou ons land van een
prominente plaats in het geallieerde bondgenootschap hebben verzekerd.
Veel minder bekend waren Wilhelmina's duistere kanten. Ze was allerminst
democratisch en van het parlement moest ze weinig hebben. Ze was buitengewoon
uit de hoogte, koppig en egocentrisch. Door zelfoverschatting, tunnelvisie en wereldvreemdheid maakte ze menigmaal ernstige inschattingsfouten. Met haar
ministers lag Wilhelmina voortdurend overhoop. Na haar zoveelste uitbarsting van razernij vroegen zij zich af 'Is Hare Majesteit wel helemaal normaal?'
Uit diepe eerbied hebben biografen nooit de vragen gesteld die ze hadden moeten
stellen. Dit boek laat de echte Wilhelmina zien. Ontdaan van de mythes en vergoelijkingen waarmee haar officiële biograaf Fasseur de oude vorstin heeft
omgeven. De vraag rijst of iemand met de karaktertrekken van Wilhelmina
eigenlijk wel als staatshoofd kon functioneren.
'Gerard Aalders laat er geen twijfel over bestaan dat Wilhelmina's reputatie op drijfzand was gebouwd'.
