In augustus 2000 ontving Alok van Loon een brief uit Sarajevo van de vrouwen van Zene Podrinja – een van de grootste belangenorganisaties van Srebrenica-nabestaanden. De brief was een regelrechte noodkreet. Van Loon besloot naar Sarajevo af te reizen om deze vrouwen te ontmoeten. Ze trof een grauw getto vol vrouwen, kinderen, bejaarden en een handjevol invalide mannen en tekende van tientallen slachtoffers het treurige verhaal op. Getroffen door het onvoorstelbare verdriet en de verpaupering waarin deze vrouwen leefden, keerde ze in 2001 terug met SP-kamerlid Agnes Kant, om vervolgens ook in 2004 en voorjaar 2005 naar Bosnië af te reizen. Van Loon bezocht diverse vluchtelingenkampen, het mortuarium waar de gevonden lichamen van de vermoorde mannen liggen opgeslagen in afwachting van identificatie, en ten slotte Screbrenica. Daar was ze getuige van radeloosheid, eenzaamheid en agressie, maar zag ze ook vrouwen die hun leven opnieuw zin probeerden te geven en die zich, ondanks alle verliezen, willen inzetten voor verzoening.
Vrouwen van Srebrenica is een diep schrijnend verslag van het lot van hen die Srebrenica overleefden.'
