De poëzie van Arnoud van Adrichem laat zich niet zomaar kennen. Daarmee is niet gezegd dat ze gereserveerd zou zijn. Integendeel, Van Adrichems gedichten bemoeien zich overal mee. Nu eens halen ze een voorganger aan, dan weer fluiten ze een deuntje uit de hitparade – ze schmieren, jennen en pochen met hun (pseudo)kennis over appels, peren, tieners en natuurlijk vissen. Ondertussen is de lezer getuige van de strijd tussen de eenzaat en de meerling waarin geen middel onbenut blijft. Het is een gevecht waarin de lezer uiteindelijk zelf, haast ongemerkt, verwikkeld dreigt te raken. Van Adrichems poëziedebuut Vis biedt alvast de nodige vinnen waaraan men zich – zowel onder als boven water – kan vastklampen.
