Een kind met een bijzonder kleurrijke visie, een groep ontheemde Somalische vrouwen en een bezadigde leraar Latijn die schijnbaar uit het niets wordt uitgenodigd om een lezing te geven over het mysterie van leven en dood. In Honingdauw weet Edith Pearlman in elk verhaal een bijzondere wereld te scheppen. Ze kruipt in de huid van ieder van haar personages en geeft hun levens teder en empathisch vorm. Deze verhalen vormen het hoogtepunt van een schitterende carrière — ze wordt vergeleken met Alice Munro, John Cheever en Edith Wharton — en zijn het onweerlegbare bewijs dat Edith Pearlman de ongekroonde koningin is in het genre van het korte verhaal.
