Weerborstels

Albert Egberts is de ik persoon en verteller in het boek. Alles wat in het boek gebeurd, wordt door zijn ogen gezien en beschreven. Hij leeft met de zelfde angst als de hoofdpersoon Robby, namelijk de doodsangst. Het verschil tussen Robby en hem op dat gebied is dat hij eigenlijk niet dood wil, maar Robby het liefst naadloos aan zijn einde komt. Een uitspraak van Robby is bijvoorbeeld: ‘De meeste mensen zijn zo godverrekte langzaam op weg naar hun eind. Ze creperen altijd maar horizontaal, in hun nest. Dan krijg je van die trubbels. Niks naadloos. Eindeloos gezeik en terugkrabbelen. Als je maar snel genoeg gaat, wordt het probleem vanzelf opgelost. Wie hard genoeg gaat, wordt lichter… wordt van licht en… ja, dat is precies de toestand waarin het naadloos kan, hè. Je moet het goed doen. Geen half werk.’ Uit deze zinnen van bladzijde 67 van het boek blijkt ook Robby’s obsessie voor snelheid. Deze obsessie stamt al uit de tijd dat hij een klein kind was. Zijn vader was een redelijk wielrenner (met behulp van heel veel pillen van een Belgische arts), dus hij ging ook wielrennen. Later is hij over gestapt op de motor omdat hij daarmee nog dichter bij de snelheid van het licht kan komen. Althans, dit denkt hij. Hij gelooft dat hij lichter wordt naarmate zijn snelheid toeneemt. Het tegenovergestelde is echter het geval, maar de ik-persoon krijgt de koppige Robby niet uit zijn hoofd gepraat. Robby is het neef(je) van Albert. Alberts oom en dus Robby’s vader leer je niet zo goed kennen. Wat je wel van hem weet is dat hij van z’n zoon houd, maar dat op een rare manier laat blijken. Toen Robby nog een kind was had Robert, dat is de naam van zijn vader, nooit tijd voor hem. Het enige wat hem interesserde was zijn sport: Wielrennen. Dit werd later ook het enige waar Robert bij Robby om gaf. Zijn wielren prestaties waren het enige wat belangrijk voor hem was. Maar of Robby nou eerste of laatste werd, het was nooit goed genoeg. Dat hij toch erg veel hield van Robby werd duidelijk toen hem werd verteld dat Robby klinisch dood was verklaard na een ongeluk. Dit weigerde hij te geloven en hij kreeg ook gelijk. Robby leefde nog, en kwam na lang revalideren uit het ziekenhuis. Genezen van alles, behalve zijn obsessie voor snelheid. Deze obsessie kostte hem uiteindelijk het leven, en zijn vader het verstand. Robby kwam bij een ongeluk om het leven. Hij reed achtervolgd door de politie met hoge snelheid tegen een boom. BAM!, naadloos dood! Robert weigerde weer te geloven dat Robby dood was: ‘ Ja, zeg, maak dat de kat wijs. Ga jullie moeder liggen vervelen met die smoesjes. Beginnen jullie weer?’ Hij geloofde het niet en hij heeft het nooit geloofd.