Even leek alles normaal

Leven met mijn hersens is als koorddansen. Je hebt toch het gevoel dat je elk moment de diepte in kunt flikkeren.

Terwijl de man die nog diep in mijn hart zit met een ander in bed ligt, kan ik mezelf pootje-over leren op de ijsbaan. Het is kut, dat verdriet, het blijft kut, maar ik ga niet kopje-onder. Ik ga pootje-over.

Het uitdrukken van dertig oxazepammetjes en tien ibuprofens is het eenzaamste en wanhopigste wat ik ooit heb gedaan. Ik moet vreselijk huilen,

‘Jij moet je gore bijdehante pisbek houden! Je staat godverdomme met je dikke kakreet in míjn woonkamer! Ík betaal hier de huur!’ is het passende antwoord dat me drie uur later te binnen schiet.