De schrijver vertelt ons in dit boek van Marietta’s verren tocht, van den diep-blauwen hemel, die zich boven het zorgelooze Napels spant, en van de grauwe verschrikking, die het armenhuis te Rome is, waar Antonio zijn vrouw terugvindt en haar weet te bewegen om hem, ter wille van haar in den vreemde geboren zoon, weer naar Todi te volgen. Daar beleven we dan het benauwend opgroeien van den kleine Bernedetto, die, koelbloedig, geslepen, vlug als water en vol haat tegen een omgeving, waarin hij zich niet op zijn plaats weet, de menschen van het kleine stadje Todi doet lijden voor het leed, dat zij zijn moeder berokkenden. Vrouwen en meisjes zijn den jongen schelm goed gezind, in wien echter slechts één groote teederheid leeft — die, welke hem met zijn moeder verbindt. Tenslotte barst boven zijn lichtzinnige hoofd de onvermijdelijke catastrophe los, waarvoor ook de hooge protectie van den ouder geworden bisschop hem niet vermoeden kan — het onweer, dat hem vernietigen moest, schenkt hem echter juist de bevrijding. Marietta, zijn moeder, blijft er reddeloos achter…
