1672 staat in de Nederlandse geschiedenis gegrift als het Rampjaar. In dat jaar werd de Republiek overrompeld door een gecombineerde aanval van de Franse koning, de Engelse koning en de bisschoppen van Münster en Keulen. Sinds de Romeinen had Europa geen groter leger aanschouwd; het laatste uur voor de Republiek leek aangebroken. Hoe kwam het dat het land toch overleefde?
Aan de hand van de belevenissen van gezin Van Reede laat Luc Panhuysen zien hoe de dagelijkse overlevingsstrijd eruitzag, maar ook hoe de Republiek zichzelf opnieuw uitvond. De moeder, Margaretha Turnor (1613–1700), bevond zich in de eindeloze stroom vluchtelingen die hun heil zochten in Holland, het laatste stukje Nederland dat nog veilig leek. De vader, Godard Adriaan, baron van Reede (1621–1691), werkte als ambassadeur in Berlijn aan een reddingsplan voor zijn vaderland. Godard, heer van Ginkel (1644–1703), hun enige kind, vocht als hoge officier mee in het kleine legertje van de prins van Oranje.
De correspondentie van deze drie gezinsleden behoort tot de mooiste briefwisselingen die uit de zeventiende eeuw zijn overgeleverd en brengt 1672 voor de lezer tot leven. Rampjaar 1672 beschrijft op indringende wijze de grootste crisis van de Gouden Eeuw, een jaar van zeventien maanden waarin Nederland ‘redeloos, radeloos, reddeloos’ heette.
