Leven wij niet in een verrukkelijk tijdsgewricht? Alle voegen en gaten van de maatschappij sidderen van wat met een containerbegrip spiritualiteit heet. Een krant, een omroep en een uitgeverij alle drie Christelijk van oorsprong hebben zelfs tot overweging daarvan gezamenlijk geheel november uitgeroepen tot maand van de spiritualiteit. En wat betekent dat dan zoal? Het betekent vooral hoe voortreffelijk wij het met ons zelf hebben getroffen. Het ik geniet van de ikkigheid. Wij voelen ons wel. Het voelt goed, al brengt het gezapigheid, slaperigheid en sloomheid. Wij zijn allemaal vooral zelf goden en sprokkelen wat aangenaams bijeen uit schappen van esoterie of religie voor zover althans mak, prettig en te zetten naar de hand. Zo kabbelen we voort en wanen ons op de golven van tevredenheid, zelfgenoegzaamheid, zelfmiddelpuntigheid in een zee van genot dat zin beduidt. Zo blijven we spiritueel totdat zacht de dood volgt een schoonheidsslaapje totdat we opnieuw worden geboren. Want wie zou zich het geloof in reïncarnatie willen laten ontnemen? Dat wordt nog eens genieten en goed voelen als hoogste ideaal.
