Emblemen zonder afbeelding, dat is misschien de beste omschrijving van de gedichten van Sebastiene Postma – want verder tart deze poëzie elke beschrijving. Toch is de opbouw van de gedichten in Trappen even consequent als helder: een essayistische overweging, een beeldende passage, vaak anekdotisch gekleurd, en een conclusie in twee regels. In precieze, prachtig opgeschreven haast proza-achtige overwegingen ontvouwt zich de Engelse poëzie, de geschiedenis van de Romantiek, en de wanhoop van een fin de siècle. Trappen gaat over traditie en vernieuwing, vrijheid en determinatie, onderdrukking en verzet. De ‘trap’ is een schop, een val, een trede, een ladder, een stap, een voetspoor, gestolde realiteit die kan metamorfoseren. En onder de pen van Postma verandert essay in biografie en biografie in poëzie. Trappen is een uitzonderlijk debuut.
