Er is een moment waarop verlangen begint te ademen. Niet luid, niet ruw — maar stil, met de nauwkeurigheid van een gedachte die zich in het lichaam nestelt. In Grand Slam. 1 schrijft Mia Graf over mannen en vrouwen die hun grenzen verkennen in de schemerzone tussen macht en overgave, tederheid en zonde. Haar verhalen zijn modern, scherpzinnig en intiem — geschreven in een vrouwelijke toon die niet verleidt om te choqueren, maar om te raken.

In het titelverhaal Grand Slam strandt een echtpaar in de woestijn — letterlijk en figuurlijk. De hitte trilt, de lucht vibreert van onuitgesproken verwijten en herinneringen die naar de oppervlakte kruipen. Terwijl de zon langzaam zakt, verandert de leegte rondom hen in een arena van verlangen. Daar, ver weg van alles wat hen definieert, moeten ze opnieuw leren wat aanraking betekent — en wat het kost om eerlijk te zijn tegenover iemand die je kent als geen ander.

De lucht hing stil als een adem die werd ingehouden. Het zand glansde als koper, en ergens tikte de motor van de auto nog na. Zoe had haar voeten op het dashboard gelegd; haar huid ving het laatste licht, haar dijen leken op het punt iets te zeggen wat woorden niet konden. Hij keek naar haar, niet als naar zijn vrouw, maar als naar een onbekende die hij ooit had begeerd — en nog steeds niet begreep. Buiten gleed een tumbleweed voorbij, traag als een klok zonder wijzers. Binnen werd het stil. Alleen hun ademhaling bleef over, het zachte geluid van twee mensen die te dicht bij elkaar zaten om te vluchten, en te ver om aan te raken.

Soms is het niet de woestijn die mensen uitdroogt — maar alles wat ze elkaar niet meer durven zeggen.

Romantiek

BestsellersAlle

Keuze van de redactieAlle

Net binnenAlle