‘Hoe stop je met doen wat je altijd deed?’ vraagt Sarah. ‘Heb je nooit meer geschilderd?’
Mary denkt een tijd na. ‘Het moment waarop ik besefte dat het mij niet hóéfde te sturen, werd het kleiner, mijn kunst. Tot dan voelde het of ik er volledig mee samenviel. Eén en ondeelbaar. Maar het was wat ík deed.’ Ze haalt haar schouders op. ‘De drang en de honger verdwenen. Het heeft nooit als een leegte gevoeld