Ze kon niet tegen armoede, tegen de hitte en het stof. Het putte haar uit. Er was deernis in haar, maar onder het oppervlak ook de overtuiging dat arme mensen het aan zichzelf te wijten hadden dat ze zo moesten leven. Een vereffening voor iets. Die gedachte verlichtte haar gemoed een beetje, zo verdroeg ze beter wat ze zag.