Herman Hesse

Adam öz əzabları ilə fəxr etməlidir — hər bir əzab bizim böyüklüyümüzdən xəbər verir”. Əla deyib! Özü də Nitsşedən səksən il əvvəl! Yox, bunu demirdim... bircə dəqiqə. Budur, tapdım. Deməli, belədir: “Adamların çoxu öyrənənə kimi üzmək istəmir.” Gülməli deyil? Əlbəttə, üzmək istəmirlər! Axı onlar suyun yox, torpağın üstündə yaşamaq üçün yaranıblar. Əlbəttə, bu haqda heç düşünmək də istəmirlər. Axı onlar bu dünyaya düşünmək üçün yox, yaşamaq üçün gəliblər!

Hakimləri hakimiyyət, pulgirləri pul, nəşə axtaranları isə nəşənin özü məhv edər.

ancaq kim ki bir anın hökmü ilə yaşamağı bacarır, kim ki gündəlik həyatla ayaqlaşmağın, rastına çıxan hər xırda gülün qədrini bilir, kim ki hər anın dəyişən hökmünü qiymətləndirir, onun həyatdan qorxusu olmaz!

z əzabları ilə fəxr etməlidir — hər bir əzab bizim böyüklüyümüzdən xəbər verir

Adamların çoxu öyrənənə kimi üzmək istəmir.”

izim bu cılız, meşşan həyatımıza öz qəribə, havasız canavar dünyasından həsrətlə baxır, onu ən möhkəm, ən etibarlı, əlyetməz bir uzaqlıq, qapıları üzünə bağlanmış Vətən, rahatlıq kimi sevirmiş.

Çünki Hallerin mənəvi xəstəliyi – bunu indi bilmişəm – kiminsə adicə şıltaqlığı deyil, zəmanənin özünün xəstəliyidir.

gözəlliyi də orasındadır ki, ömürləri gödəkdir.

Bi­li­yi ötür­mək olar, müd­rik­li­yi­sə heç vaxt. Onu tap­maq olar, onun­la ya­şa­maq olar, onu öz yel­kə­ni­nə çe­vi­rə bi­lər­sən, onun­la mö­cü­zə­lər yara­darsan, am­ma onu sö­zə çe­vir­mək, ki­mə­sə öy­rət­mək qey­ri-müm­kün­dür.

İs­tə­yə­cək­din. Bi­lir­sən, su­ya atı­lan daş ən qı­sa za­man kə­si­yin­də di­bə ge­dir. Sidd­hart­ha­da da be­lə­dir. Əgər hər han­sı­sa məq­sə­di var­sa, o, sa­də­cə göz­lə­yir, fi­kir­lə­şir və oruc tu­tur, am­ma bu­nun­la ya­na­şı su­ya atı­lan daş tək sa­kit­li­yi­ni sax­la­ya­raq tə­bii şə­kil­də onu aşa­ğı dar­tan gü­cə təs­lim olur. Məq­sə­din özü onu çə