Моllа Nəsrəddin lətifələri

Qış gecələrinin birində camaat bir evə yığışıb vaxt keçirirmişlər. Oradan-buradan söz düşür, hərə öz gücündən, qüvvətindən danışır. Növbə Mollaya çatanda deyir:

– Düzdü, mən qocalmışam, ancaq ona baxmayın, gücüm elə əvvəlki kimidir. Heç azalmayıb.

Soruşurlar:

– Nədən bilirsən?

Molla deyir:

– Ondan bilirəm ki, bizim həyətdə bir yekə daş var. Mən uşaqlıqda da onu götürə bilmirdim, cavanlıqda da götürə bilmirdim, indi də götürə bilmirəm.

Deyirlər ki, hərənin bir adəti olar. Mollanın da adəti bu imiş ki, çox tez-tez saqqalını tumarlarmış. Teymur Ləng incitmək məqsədi ilə bir gün ona deyir:

– Saqqal tumarlamağı sənə qadağan eləyirəm. Bir də tumarlasan saqqalını qırxdıracağam, əlini də kəsdirəcəyəm.

Molla Teymura yaxşı bələd imiş. Bilirmiş ki, çox da onun ipinin üstünə odun yığmaq olmaz. Odur ki, yazıq saqqalını tumarlamağı tərgidir.

Bu əhvalatdan bir müddət keçir. Günlərin birində Teymur Molladan soruşur:

– Molla, mən nə eləyim ki, əhali mənim ədalətimə inansın?

Molla deyir:

– Hər şeydən qabaq, qibleyi-aləm, hər kişinin saqqalının ixtiyarını özünə qaytar!

Bir axşamüstü Molla öz bostanında qovun dərirmiş. Üç nəfər adam gəlib salam verir. Molla salamı aldıqdan sonra tez bir qovun kəsir ki:

– Buyurun, qovun yeyin!

Qonaqlar yeyib doyandan sonra dururlar ki, getsinlər, Molla deyir:

– Qovunlardan seçin, götürün, uşaqlara da aparın!

Elə Molla bunu deyən kimi qonaqlardan ikisi hərəsi iki qovun, üçüncüsü də əlləşə-əlləşə üç qovun götürür. Molla tez üç qovun götürən qonağa təzim edib deyir:

– Padşah sağ olsun! Sən öz vəzir-vəkilinlə mənim bostanıma xoş gəlmisən!

Qonaq heyrətlə soruşur:

– Sən nədən bildin ki, mən padşaham, bunlar da vəzir-vəkil?

Müftəxorluğunuzun dərəcəsinə görə.