Micha Meinderts

07-09-1981 michameinderts michameinderts www.michameinderts.nl Toen Micha Meinderts in 1981 geboren werd in Gouda, besloot de dokter dat hij een meisje was; Micha zelf dacht daar, al sinds hij zich kan herinneren, anders over. Boeken en taal speelden van jongs af aan een grote rol in zijn leven. Lezen was voor hem het mooiste wat er bestond en hij vond vooral griezelboeken, zoals De Griezelbus, geweldig. Toen zijn eerste brief aan Paul van Loon door de schrijver beantwoord werd, wist Micha dat hij ook schrijver wilde worden. Tijdens zijn studie Media en Informatie agement werkte hij bij diverse uitgeverijen en onderhield hij de website van de Griezelclub. Hij trouwde met zijn Amerikaanse vriend en verhuisde uiteindelijk naar Amerika, waar hij werkte als schrijver en webdesigner. Doordat mensen ervan uitgingen dat zijn pseudoniem een man was, begon een oud verlangen te kriebelen: een man worden. Het lukte Micha uiteindelijk in 2014 van naam en geslacht te veranderen, al kostte dat hem wel zijn huwelijk. Hij keerde terug naar Europa, waar hij leerde wat voor een man hij eigenlijk was en hoe hij op eigen benen moest staan. Twee jaar later vertelt hij zijn verhaal in zijn roman Aldus Sybren. Micha werkt tegenwoordig in Amsterdam als commercieel vertaler voor een groot sportbedrijf en hij schrijft nog steeds brieven aan Paul van Loon, die nog steeds terugschrijft. Ik lees meer genres dan ik schrijf, en ik schrijf in meer genres dan tot nu toe zijn gepubliceerd. Ik hou van verhalen met weinig opsmuk, maar rake beschrijvingen, personages met karakter, met vlees op hun botten, en een plotlijn die zowel wurgkoord als levenslijn kan zijn. In mijn boeken staan de personages voorop, zij bepalen de plot. De protagonist is vaak zijn eigen antagonist, ze werken zichzelf tegen in hun worsteling met identiteit, seksualiteit en verwachtingen. Ontwikkeling vind ik zowel belangrijk als fascinerend. Hoe worden mensen wie ze zijn? Er is te weinig literatuur waarin minderheden een hoofdrol spelen. Iedereen wil zichzelf in de media en kunst kunnen herkennen, niet alleen de blanke heteroseksuele onbeperkte middenklasser. Daar probeer ik dus iets aan te doen met mijn werk. De prins hoeft niet altijd de roomblanke prinses te krijgen aan het einde van het verhaal, toch? De koffiekleurige prins met schizofrenie is ook weleens leuk.