Unieboek | Het Spectrum

are gebeurtenissen begonnen op zaterdag elf mei om iets over twee. Mick stond te pissen in de badkamer. Niet zíjn badkamer, maar die van Jerro – zijn beste, of beter gezegd: zijn enige vriend. Behalve van een hangende wc was Jerro ook nog de trotse bezitter van een bad, een douche en twee wastafels met een grote spiegel erboven. In het begin had Mick het enorm komisch gevonden: een slaapkamer met aangrenzende privébadkamer voor een jongen die nog gewoon thuis woont. Maar alles wende. Zelfs de ingebouwde speakers – zodat je kon pissen op muziek.

Er was een nummer van Armin van Buuren

De onverklaarbare gebeurtenissen begonnen op zaterdag elf mei om iets over twee. Mick stond te pissen in de badkamer. Niet zíjn badkamer, maar die van Jerro – zijn beste, of beter gezegd: zijn enige vriend. Behalve van een hangende wc was Jerro ook nog de trotse bezitter van een bad, een douche en twee wastafels met een grote spiegel erboven. In het begin had Mick het enorm komisch gevonden: een slaapkamer met aangrenzende privébadkamer voor een jongen die nog gewoon thuis woont. Maar alles wende. Zelfs de ingebouwde speakers – zodat je kon pissen op muziek.

Er was een nummer van Armin van Buuren bezig. Mick bewoog zijn hoofd op het meeslepende ritme en neuriede mee. Halverwege ‘keeps me breathing through the storm’ begon Christian Burns ineens luider te zingen. Jerro had de radio zeker harder gezet.

Sympathiek, vond Mick. Hij perste de laatste druppels urine uit en drukte intussen op de spoelknop. Toen knoopte hij zijn broek dicht en ging de slaapkamer in.

Jerro lag plat op zijn buik op zijn bed. Zijn hoofd was opzij gedraaid en zijn rechterwang rustte op het dekbed. Daarnet had hij nog liggen lezen,

maar nu hield hij zijn ogen gesloten. Dat deed hij wel vaker als hij geconcentreerd naar iets wilde luisteren. Om hem niet te storen, leunde Mick tegen de muur en wachtte tot ‘This light between us’ was afgelopen. Meteen daarna knalde de nieuwe single van Jan Smit de kamer in.

Die was dus echt niet om aan te horen.

Mick maakte zich los van de muur en liep naar Jerro met zijn handen tegen zijn oren. ‘Jan-attack! Jan-attack!’ riep hij, terwijl hij deed alsof hij hevige pijnen leed.

Jerro reageerde niet, zelfs niet met een ingehouden lachje. Hij bleef doodstil liggen alsof hij bewusteloos was.

Een grapje natuurlijk.

O ja? fluisterde een ongerust stemmetje in de krochten van Micks hersens. Daarom schudde hij voor de zekerheid toch maar aan Jerro’s schouder, eerst zacht en daarna steeds harder tot hij ten slotte met twee handen wanhopig aan allebei de schouders stond te rukken en door die klereherrie van een muziek heen riep: ‘Hou op, dit is niet leuk meer!’

Het hielp geen zier. Mick had net zo goed aan een zak aardappelen kunnen schudden. Toen barstte er een lawine aan ongeruste stemmetjes in hem los en kwam de paniek.