De media en het daderprofiel van de CRI doen hem geen recht. Ze creëren een schijnveiligheid door hem af te schilderen als een psychopaat, als een beest dat je direct als afwijkend zult herkennen als je hem op straat passeert. Maar in werkelijkheid kan hij in de rij voor de kassa van de supermarkt achter u staan, als de deurbel klinkt kan hij het zijn, en ook al ziet u hem en praat u zelfs met hem, u zult hem niet herkennen. Want hij woont doodgewoon in een rijtjeshuis in Groningen, heeft een goede baan als salesmanager bij een suikerfabriek, houdt van netheid, van de muziek van Marco Borsato, van films met Ingrid Bergman, en heel veel van zijn vrouw. Maar hij is de Rutger Jaspers, seriemoordenaar.
In haar roman Suikerbeest schetst Anjet Daanje een meedogenloos en schokkend menselijk portret van een Nederlandse seriemoordenaar. Met haar bijzondere schrijfstijl weet zij de lezer te verleiden om in het hoofd van Rutger Jaspers te kruipen. Ze schetst zijn gedachtegang en zijn verlangens. Hij heeft zichzelf, zijn daden en hun gevolgen volledig onder controle. Tenminste dat meent hij.
