MR. AMOS LEE MAPPIN ontbeet bij het vuur in de enorme woonkamer van zijn flat. Met de hitte van de stoom was een vuur niet echt nodig, maar hij genoot ervan. Het was 4 november. Tijdens de aangename herfstdagen was het Lee's gewoonte om de stoomverwarming uit te zetten, de ramen open te zetten en voor de vrolijke vlam te roosteren. “Ik ben een primitief wezen,” zei hij dan, wat één van zijn onschuldige airs was. Niets was minder waar.
Hij droeg een karmozijnrode damasten jas met een blauwe zijden sjaal om zijn nek en blauwe Marokkaanse slippers. Hij had een uitgesproken voorliefde voor zulke extravagante kleding, maar omdat hij zich realiseerde dat ze nogal komisch stonden bij zijn kleine, mollige figuur, droeg hij ze alleen in de beslotenheid van zijn huis. Hij knabbelde rustig aan zijn gegrilde nier en nipte van zijn koffie. Zijn grote boek, “De psychologie van moord”, vorderde gestaag. Terwijl hij at, ging het werk van de dag door zijn hoofd, en af en toe legde hij zijn mes en vork opzij om een notitie te maken in zijn kleine zakboekje.
