In Opabinia kruipt Frederik Lucien De Laere als het ware in de huid van uitgestorven en bijna uitgestorven dieren. Een wake-upcall voor de huidige en toekomstige generaties homo sapiens sapiens, die — als hij niet oplet — eenzelfde lot beschoren is. De immense ecologische druk op de planeet kan immers voor een nieuwe uitstervingsgolf zorgen, een 'massextinction' die de mens zelf in zijn voortbestaan bedreigt.
Dood en vergankelijkheid zijn overheersende thema's in de bundel, maar de gedichten beschrijven ook de wonderlijke en vaak spectaculaire wezens die de aarde hebben bevolkt en zijn dus tegelijk een lofbetuiging aan het leven in al zijn schoonheid en complexiteit.
