Бандароўна

стаіць яна прад панам,
Як калінка тая,
Што у лузе, над ракою
Вецер пахіляе.

Чым з табою піць, гуляці,
Ночкі каратаці, -
Лепш навекі косці парыць
У зямельцы-маці!

Як маліны, яе губкі,
А твар, як лілея,
Як дзве зоркі, яе вочы,
Гляне - свет яснее.

З плеч сплываюць яе косы,
Як бы сонца косы,
І іскрацца, як на сонцы
Брыльянцісты росы.

Рост высокі, стан павабны,
Ўся, як цень, павеўна,
Як ідзе яна, бывала, -
Набок каралеўна!

Бітва йдзе крывава

Шмат цярпець народ умее,
Ўмее ж і памсціцца,

Неспакоен пан Патоцкі
У сваёй правіне,
Што ўчыніў такую крыўду
Ні пра што дзяўчыне;

Спіць сном вечным Бандароўна

Праклінае сам самога
І такую ночку;

Пан Патоцкі ўжо не рад стаў
Сам сабе і дзеўцы.

Тут як стрэліў пан Канеўскі
Ў лева яе вуха, -
Стала наша Бандароўна
І нема, і глуха.