Панская сучка

Пане! Я ж дрыжаў над ёю, я ж яе кукобіў... Заўжды спала яна, мая галубка, ля маіх ног. I навошта мне было спускаць яе з Сангушкавым кабялём?

Лэдзі была лепшай за ўсіх панскіх і каралеўскіх сабак...

Якая пластыка, а? Якое хараство правільных ліній? Якая духоўная выразнасць кожнага мускула, кожнае жылкі! А стойка? А як яна мяне любіла!

Любамірскаму за маю гаротную Лэдзіньку некалькі душ падданых.

– казаў князь Вішнявецкі графу Пшаздзецкаму

Бязлюднае снегавое поле супакойвала.