‘Vijfduizend patiënten met bottuberculose liggen in Berck in het gips en wachten op hun genezing. De gruwelijke ziekte kiest bij voorkeur gewrichten uit — wervels, heup, knie — die meteen worden geïmmobiliseerd. De zieken liggen languit in hun karretjes en bedden, verloren in dagdromen, verzonken in eindeloze lectuur of onthecht in de oneindige contemplatie van de onmetelijkheid van de oceaan.’
In deze autobiografische roman schetst Max Blecher van binnenuit de wereld van terminale patiënten. Zijn alter ego, Emanuel, komt in een wereld terecht die niet meer aan de levenden toebehoort, en nog niet aan de doden — het is de wereld van de ‘ondoden’, in het kuuroord Berck-sur-Mer, de ‘stad der verdoemden’.
