De dichter gaat op zoek naar verloren gegane zekerheden en 'lijflijnen' om zich aan vast te klampen. Hij snijdt pijnlijk herkenbare thema's aan: over hoge verwachtingen en bittere teleurstellingen, over de dagelijkse sleur en hoe die dromen in elkaar laat zakken als zandkastelen. Plouvier weet als geen ander delicate onderwerpen op een toegankelijke manier te brengen, hier en daar voorzien van een knipoog.
De dagen zijn beschadigd
stotterlopen langs zichzelf
van de ochtend naar de noen
tot verder weg nog dan de avond
ik volg op de voet en bang
versla een voor een de uren
klamp mij aan een lijflijn vast
dansend op hun slingergang
