‘Zo, wat krijgen jullie veel kaarten! Hebben jullie iets te vieren?’ De postbode geeft breed lachend de stapel post aan mijn moeder. Mama kijkt verdrietig en zegt: ‘Nee, mijn dochter van 13 heeft gehoord dat ze kanker heeft.’
‘Ik was een gewone blonde puber van dertien jaar, die het wel leuk vond om een beetje baldadig te zijn op school. Ik was ‘gewoon’. Was. Tot 24 september 2007.
Het begon allemaal veel eerder, toen ik niet eens op de gedachte kwam dat ik ooit kanker zou kunnen krijgen. Toen ik nog niet vermoedde dat ik kale kinderen met een slangetje in hun neus zou gaan leren kennen. Dat ik zelf zo’n kind zou worden …’
Openhartig vertelt Martine over haar ziekte; hoe het begon, het verloop van het ziekteproces, hoe er steeds nieuwe dingen op haar afkomen. Met schrijnende eerlijkheid beschrijft ze wat dit alles voor haar en haar familie betekent. En als de deuren van het ziekenhuis na de laatste chemokuur achter haar sluiten, blijkt dat het einde niet te zijn…
