We gebruiken cookies om de ervaring met de Bookmate-website en onze aanbevelingen te verbeteren.
Lees onze cookiebeleid voor meer informatie.
Accepteer alle cookies
Cookie-instellingen
Svg Vector Icons : http://www.onlinewebfonts.com/icon Er is iets misgegaan. Probeer het opnieuw.
Sigrid Nunez

El amigo

  • Pao Gómez.citeerde uit2 jaar geleden
    Y me sentía afortunada: había sufrido, pero, a diferencia de lo que me había sucedido en otras relaciones, nunca me rompiste el corazón. (¿Seguro que no?, me dijo un terapeuta para provocarme. Esposa Dos no era la única que encontraba algo dañino en nuestra relación, ni fue el terapeuta el único en preguntarse si no había sido una variable que había intervenido en el hecho de que yo permaneciese soltera todos estos años.)
  • Teff CRciteerde uit5 jaar geleden
    .

    El agotamiento del duelo, fue lo que pensé. Porque estoy convencida de que se lo imagina. Es más inteligente que esos otros perros. Sabe que te has ido para bien. Sabe que no va a volver nunca al edificio de piedra rojiza.
  • Almudena Anésciteerde uit5 maanden geleden
    El único animal que se suicida es también el único que llora
  • Mar Hciteerde uit8 maanden geleden
    La verdadera bondad humana puede ponerse en primer plano solo cuando su recipiente no tiene poder. Que se vea, entonces, cómo la raza humana trata a los que están a su merced. Y sometidos a esta prueba moral, la humanidad ha sufrido una derrota tan fundamental que todas las demás provienen de ahí.
  • Mar Hciteerde uit8 maanden geleden
    Una vez más me topo con esta famosa definición de amor: dos soledades que se protegen, se tocan mutuamente y se saludan.
  • Mar Hciteerde uit8 maanden geleden
    ¿Qué piensan los perros cuando ven llorar a alguien? Criados para dar consuelo, nos reconfortan. Pero qué desconcertante ha de ser la infelicidad humana para ellos.
  • Mar Hciteerde uit8 maanden geleden
    Creo que la intensidad de la compasión que sientas por un animal tiene que ver con cómo evoca en nosotros la autocompasión.
  • Mar Hciteerde uit9 maanden geleden
    Te habría, te habría. Los muertos viven en el condicional, el tiempo de lo irreal, pero también está la extraordinaria sensación de que te has vuelto omnisciente, de que nada de lo que hagamos, pensemos o sintamos se te puede ocultar.
  • Mon Margociteerde uitvorig jaar
    No puedes acelerar el amor, dice la canción. No puedes acelerar el duelo tampoco.
    Tengo esta idea de que él hizo lo que sus antecesores se sabe que hicieron: convencerse de que aquellos a los que dejaba atrás iban a seguir bien. Durante un tiempo estaríamos anonadados y, después, nos apenaríamos un rato y lo superaríamos, como le pasa a la gente. El mundo no se acaba, la vida siempre continúa y nosotros también seguiríamos adelante, haciendo lo que fuese que tuviésemos que hacer.
    Y si eso es lo que él tiene que hacer para no sufrir, por encima de todo lo demás, el dolor de la culpa, por mí está todo bien
  • Lilianaciteerde uit2 jaar geleden
    En «Cómo ser un flâneur», dijiste que no considerabas que un largo paseo con un perro fuese genuina flânerie porque no era lo mismo que caminar sin rumbo y ser responsable de un perro impedía a las personas entregarse a la abstracción. En estos días paso tanto tiempo paseando a Apollo que no puedo imaginarme salir simplemente a pasear sola, pero lo que me impide entregarme a la abstracción o pensar mucho es la atención que atrae Apollo.
fb2epub
Sleep je bestanden hiernaartoe (maximaal 5 per keer)