De avond is ongemak

Dan haal ik de padden uit mijn jaszak en zet ze naast me neer in de vriezer. Hun huiden zien blauwig, ze hebben hun oogjes dicht. Als padden eenmaal op elkaar zitten

Ik weet niet of ik me daardoor vreemd voel en alles om mij heen donkerder lijkt

wil haar zeggen dat het me spijt, dat ik het niet zo bedoelde om haar in het meer te duwen. Ik wilde zien hoe Matthies kopje-onder ging, maar Hanna’s kopje was niet dat van mijn broer.

Ik ben net als zij: overdag lijkt het steeds zwarter te worden en in de avond zie ik geen hand meer voor ogen – mijn ogen liggen net zo diep in mijn huid als bij de donzige zoogdiertjes

We zijn zo leeg als de Beatrix-ontbijtblikken op de ontbijttafel die we ooit van de Postcode Loterij kregen: niemand kan ons nog bijvullen

jouw broer echt dood of is de dood jouw broer?’ vraagt ze uiteindelijk. Ik schud mijn hoofd en kijk naar de neuzen van mijn schoenen.
‘De dood heeft geen familie, daarom zoekt hij steeds een nieuw lichaam, zodat hij even niet meer eenzaam is, totdat diegene onder de grond is, dan zoekt hij weer verder.’

‘Weet je,’ zeg ik, terwijl ik mijn neus in haar haren duw die naar Zwitsal ruiken, ‘ik wil wel groter worden maar niet dat mijn armen meegroeien. Nu pas jij er precies in.’
Hanna is even stil en zegt dan: ‘Als ze te groot worden, sla ik ze net als mijn wintersjaal gewoon twee keer om mij heen

Verdriet groeit niet, wel

k moet doorgaan om alles eruit te krijgen, anders ontplof ik op een dag en dan ben ik verder van huis en van mezelf

Met diezelfde mond hebben we elkaar vannacht gekust, Hanna drong haar tong bij me naar binnen, alsof ze zocht naar de woorden die ze zelf niet had. Zo kun je de schuld van een zonde het hart weigeren, maar nooit het huis.