Terwijl het zachte gezoem van de machines de laatste restjes kou uit mijn lichaam verdreef, opende ik mijn ogen. Ik werd begroet door een diffuus, zacht licht. Het was het eerste licht in 200 jaar. Mijn gedachten vormden zich langzaam, als uit een wazige droom: het ruimteschip NEW HOPE had Proxima Centauri b bereikt, ons nieuwe thuis.
Ik ging met enige moeite rechtop zitten. Mijn lichaam voelde zwaar en traag aan. De kunstmatige intelligentie van het schip had ons hier allemaal op voorbereid door de rotatie van het schip matig aan te passen; Proxima b heeft 1,17 keer de zwaartekracht van de aarde. Elke spier, elk gewricht, zelfs mijn adem leek zich ertegen te verzetten. De technische hoogstandjes, de exoskeletten en hightech pakken, stonden klaar om ons te ondersteunen. Maar op dat moment voelde ik een diepe, bijna nostalgische verbinding met mijn lichaam — ik wilde deze eerste stap alleen zetten.
“Welkom terug, kapitein Goldin,” sprak de vertrouwde stem van Aurora, de AI van ons schip.
“Dank je, Aurora,” zei ik met een droge keel. “Statusrapport.”
