De dierenverhalen van A. Koolhaas (1912–1992) vormen een onnavolgbaar genre in onze literatuur.
'Lees Koolhaas over Wampoei en je weet: zo denkt een snoek. Vissiger gedachten zijn ons niet bekend.' — Midas Dekkers
De dierenverhalen van A. Koolhaas (1912–1992) vormen een onnavolgbaar genre in onze literatuur. Waar sprekende dieren symbool staan voor mensen, zijn zij bij Koolhaas volstrekt zichzelf. Zij kúnnen eenvoudig niet anders heten en spreken. Daarom heet een snoek Wampoei, en die zegt na het verslinden van een slachtoffer dan ook: 'Je zou nog stikken in zo'n secreet.' Daarom heet een spin Balder D. Quorg, die na het voltooien van een web monkelt: 'En alzo huisden de krengen in touwen.' Hun wereld bevat dan ook zoveel punten van overeenkomst met de onze dat wij er met ontroering op reageren. Koolhaas' humor is vaak galgenhumor. Zijn wijsheid is nergens zwaarwichtig. Daardoor heerst er in al deze verhalen een toverachtig licht. Met groot mededogen toont Koolhaas al zijn dieren in hun volle glorie en onveranderlijk ook in hun stervensuur. Zijn talent is in de wereldliteratuur uniek gebleken.
