Kiçik adamın romanı: Ata evi

– Özünüzə olunmasını istəmədiyiniz şeyi başqalarına da etməyin! – Və əlavə edərdi, – toyuq belə olsa!

köhnə ayaqqabılarımdan varlılarımız utansın...

Hər işin əvvəli vicdandı...

Hər işin əvvəli vicdandı...

köhnə ayaqqabılarımdan varlılarımız utansın...

Özünüzə olunmasını istəmədiyiniz şeyi başqalarına da etməyin!

Gözlərim yenə də ayaqqabılarıma sataşdı, qıraqları partlamışdı. Bu cürə botinkaları olan adamın heç bir qızı sevməyə haqqı olmadığını düşündüm. Onları arxaya çəkdim, bir-birinin üstünə qoydum, amma xeyri yox idi... Partlaqlar görünürdü.

Əslində, həmişə ona fikir verirdim ki, maşınların olduğu yerdə dualar olduqca yazıq vəziyyətdə qalır. Böyük nazimçarxların və səs-küylü nəhəng maşınların iri ərazisində Allah mıxın ucundakı bir tül qədər aciz və yazıq gəlirdi mənə. Maşınlarda Allaha üsyan, bəhanə dinləməyən, bağışlamayan, miskinliyi vurub dağıdan sistemli bir ehtiras görürdüm.

Hələ günəş çıxmamış oyanar, inəyi sağar. Sonra axşam çalıb kasalarda yığdığı qatıqları götürər, Kurukörpüdə satıb gələr, şirəsi tökülmüş çaydanı təzək ocağının üstünə qoyar, sonra da keçər tikiş maşının arxasına. Maşını bacardığı qədər səssiz işlətməyə çalışmağına baxmayaraq, Həsən Hüseynin atası oyanar, “Aaz, arvad, – deyər, – heç tərbiyə görməmisən? Burda yatmışam, lazımdı sənə, bu dini dönüyün kəşfini taqqıldadırsan?!”

Özünüzə olunmasını istəmədiyiniz şeyi başqalarına da etməyin