Verhandeling Over Chromatische Harmonie

Wat we tegenwoordig “westerse muziek” noemen, is in de loop van millennia veranderd in een gigantische opeenstapeling van intellectuele onzin gekruid met religieuze necromantie zonder dat iemand stopte om orde in deze puinhoop te scheppen. Het misbruik van zoveel ranzige irrationaliteit heeft het tot een verboden reden voor rede gemaakt en dat het alleen toegankelijk is door misbruik van geheugen en herhaling; van lijden, kortom. Van Pythagoras, die twaalf noten wilde bereiken door zeven verschillende reeksen van elk zeven noten te combineren, tot de monnik Guido van Arezzo die op het idee kwam om muziek met inkt op te nemen zodat zijn melodieën niet zouden degenereren wanneer hij van het ene klooster naar het andere ging. Hij ontwerpt de solfège met het obsessieve idee om de vervloekte tritonus te vermijden die Satan zou aanroepen, en elke goede christen naar de meest verschrikkelijke hellen te slepen, een idee dat de paus van die tijd opwond en dat zijn leren beval. Een andere monnik mocht niet ontbreken, Miguel García alias “Padre Basilio” die aan het einde van de 18e eeuw zoveel snaren op de gitaar zette dat hij met het probleem kwam te zitten dat hij niet genoeg vingers had om drie noten met zes snaren te spelen met slechts vier vingers, wijdde hij zich aan het regelen van orthopedische houdingen, zodat het nieuwe instrument niet vreselijk slecht zou klinken. De meeste muzikanten zijn zich er niet van bewust dat we in de 21e eeuw zijn, dat we tot twaalf kunnen tellen, dat we apparaten hebben om muziek op te nemen die beter zijn dan Oost-Indische inkt, en dat we vijf vingers aan onze rechterhand hebben om te selecteren welke snaren om te spelen en niet alleen een misvormde stronk om ze te scheuren. We weten dat geluid wordt geproduceerd in het auditieve bewustzijn. We weten ook hoe we horen op basis van onze anatomie en we hebben neurowetenschappelijk onderzoek gedaan waarmee we harmonie hebben gedefinieerd op basis van subjectieve relatieve dissonanten en zelfs dat het belangrijkste, ritme, is wat muziek aantrekt. Muziek verschilt van lawaai in zijn eenvoud, en als er iets is, hebben gezonde hersenen een grotere hekel aan complexe geluiden.