Аққа түскен дақ

костюмге жұққан дақты жуып кетіруге болар, — деді ол өзіне-өзі, — ал арыңа жұққан кірден тазару оңайға түспес.

«Жоқ, сенеді ол... сендірем.

«Ақ костюмге жұққан дақты жуып кетіруге болар, — деді ол өзіне-өзі, — ал арыңа жұққан кірден тазару оңайға түспес.

«Иә, сәби жүрегі шынында, бірдемені сезген ғой. Қасынан өтіп бара жатқан опасыз әкені танып, әдейі тас атқан шығар. Өзінің кішкентай жүрегі қандай шерлі? Сол балалар есейгенде не ойлайды екен?.. Адамға сене ала ма енді олар? Сенбесе, сөгесін бе?..»

Үш-төрт жылдай семьялы өмір кешті. Бірақ бұл өмірдің өзі соншалық ғажайып шеберлікпен қиюластырылған ғой. Сәкен Хадишаға қандай сыбаға көрсетсе, алған әйелі Сәкенге одан екі есе асып түсетін сый табақ тартты. Ақыры екеуі айрылысып тынған.

Балам, — деп бастаған әкесі ашуланғандағы әдетімен мұртын тістелеп отырып, — осында сен туралы өсек тарап жүр. Хадиша қолда өскен бала еді. Шешесі байғұс заманнан бергі көршіміз болатын. Күйеуі соғыста өліп қалғанда, жалғыз қызын аузына тістеп жүріп өсірген. Егер сол бейбақтарды сенің қор еткенің рас болса, менен тумай кет! Илайым, екі дүниеде оңамын деп ойлама! — деп зекіп, ұрыса отырып, — егерде сондай бір ақымақтық іс өткені рас болса, Хадишаны көшіріп әкеліп, қолымызға келін қып түсірейік, — деп ауыр салмақ салған.

Алайда, Сәкен «ақпын да саумын» деп ант-су ішіп, екі қолын төбесіне қойды. Әке алдында мойындамай кетті.

Келесі жазда ауылға барғанда, Хадиша шешесі мен жас баласын алып, басқа жаққа көшіп кеткенін естіді. Қайда баратынын айтпастан, бір түнде ғайып болған..

Жабулы қазан жабулы күйінде қала берді

Хадишадан келген барлық хатты өртеп жіберді..

қызбен кім жүрмейді, жұғысып кетсең-ақ, алуын керек пе екен? Оқымаған балалы әйелге шырмалып қайтем», деп, өзінше бір бәтуа тапты.