En Veronika

Sigurno postoji nešto, pomisli čovek, u idejama koje uporno uspevaju da vaskrsnu. Iz toga proizlazi ono što bi gospođica Miniver nazvala višom istinom.

Mozak se umori od otpora, i kad iznova i iznova sluša iste fraze, iste ideje koje je već pobio, razotkrio, secirao i pokopao, sve više gubi snagu da ponavlja istu operaciju.

Njega je instinkt nagonio da ćerke smatra svojom imovinom, koja mora da ga sluša i koju po sopstvenom nahođenju može nekom da preda ili zadrži kao utehu pod stare dane. Za ovu ideju o vlasništvu vezivao je određeni sentimentalni glamur, voleo je da sve bude primereno upakovano, ali to je i dalje bilo vlasništvo. Vlasništvo mu se činilo kao razumno oduženje za svu brigu i trošak odgajanja ćerke. Ćerke nisu bile kao sinovi.

Nije ništa znao o ćerkama. One se muškarcu samo dese.