Wanneer ze voor het eerst haar dochter in haar armen heeft, weet Mira: vanaf nu wordt alles anders. Meer nog: vanaf nu moet alles anders. Dus Mira praat. Eindelijk. Ze vertelt haar dochter over de lijnen, telkens meer, op de armen van haar grootmoeder. Over de gave van haar overgrootmoeder om alleen te zien wat er is. Over de ruzies die jaren later nog door je hoofd en je lijf spoken. Over de twijfels, de spijt, de verwachtingen, de teleurstellingen en het hopen, telkens weer, tegen beter weten in. Over de prijs die het kost om deel te zijn van een geheel.
Laag na laag stript Mira weg. Ze wil de botten bloot. Maar hoe doe je dat, praten over wat niet gezegd kan worden? En wat is de prijs die je daarvoor moet betalen?
Een verhaal dat toont hoe bloed kan binden maar ook breken.
