Өлеңдер жинағы. I

Қос қанатым менің қапылыста қалды-ау қиылып,
орыныңды немен теңгерем?!

Көрмеген бұрын кісің бе ем,

қадалды неге жанарың?

Көп жанның мынау ішінен

көз алмай неге қарадың?!

Бөтен сөз ешбір айтпайсың,

кездесе қалсақ оңаша.

Ойланасың да, таппайсың

жасқанған бейне балаша.

Елеусіз ғана сөз айтсам,

құп алып, үнсіз қостайсыѕ.

Қуанасың ғой бір қайтсам,

көрмеген көптен достай шын.

Қадалса сенің жанарың,

лүпілдеп жүрек... Солай шын...

Айтсаңшы, дал боп барамын,

көз алмай неге қарайсың?!

Бойыңды жастай түзедің –

қылықты, сәнді қыз едің,

жаныңа, сұлу көркіңе

ұмтылып өткен жүз ерін.

Арманың шығып алдыңнан,

жарасымдарың таң қылған.

Ал бүгін алқам-салқамсың,

шыққандай батпақ-балдырдан.

Бітті ме мәні өмірдің?

Күйбеңге неге көмілдің?

Нәзіктік пенен сұлулық—

әйелдің мәні, сырымды ұқ,

жоймасын нұрын көңіл-Күн!

1959

***

Тағы да көктем келді,

бал сезімдерге, сал сезімдерге ұран сап,

өткінші ғұмырдай қылықтары мол бұлаң шақ!

Көн көңілдер де теңіз боп көлкіп кетіпті-ау

ару қыз аңсап, жыр аңсап!

Бұ не деген құдірет!

Дүниенің бәрін құштарлық қаптап кеткен бе,

адамның бәрі мас болып жүр ғой от-демге!

Байырғы күңгірт күндер де қайтып келместей…

Жабырқап жүрген жоқ пенде.

Ұмытып жатыр жұмыр жер

өктем мезгілдің қалдырған қаза-қайғысын.

Жастық жүр жайнап екпіні-дауыл, Ай мүсін.

Тіледім: мұндай сәттерде зұлым ойынан

қатыгездер де айнысын!

Қыз-көктем келіп

қызғалдақ қадап жүр белде,

дүние түгел ұқсасын дей ме гүлдерге.

Табиғат жанды сергітіп алады екен-ау

тірліктен қажып қалжырап жүрген күндерде.

197 0