Botje

Natuurlijk! Ik ben dol op taart.’
‘Gezellig.’ Bibi was bang dat er bijna niemand op haar verjaardag zou
komen. Maar nu komen er al drie mensen: haar vader, Midas en Wannes.
De postbode keert zijn fiets om. ‘Tot morgen, Bibi!’
‘Tot morgen.’
‘O, wacht! Wat ontzettend stom. Nou vergeet ik helemaal die doos.’ Hij draait zich weer om. Uit het andere vak van zijn fietstas haalt hij een doos. Wannes komt heel vaak een doos brengen, soms zelfs een heleboel tegelijk. Daar zit altijd wol in voor de winkel. Als er veel dozen tegelijk komen, zijn het de gewonere kleuren zoals oceaanblauw, zeegroen of citroengeel. Maar sommige kleuren zijn moeilijk te krijgen. Paardenbloemstengelgroen bijvoorbeeld. Of varkensstaartjesroze, diepzeezwart, watermeloenrood en krijtrotswit. Zulke kleuren worden vaak apart verzonden.
‘Wil jij de postzegel hebben?’ vraagt Bibi automatisch. De meeste wol komt uit het buitenland en Wannes spaart postzegels.
‘Er zitten tien Willem Alexanders op, die heb ik al,’ antwoordt Wannes, terwijl hij haar de doos geeft.
‘Hij is voor mij,’ zegt Bibi verbaasd. Ze kijkt nog eens goed. Er staat geen BOLLEWOL op de doos, maar BIBI VAN ZOMEREN. En PER EXPRESSE.
‘Wat betekent “per expresse”?’
‘Dat er haast bij is. Deze doos is vanmorgen op de post gedaan en nu al bezorgd.’
Bibi vraagt zich af wie haar zo’n pakketje zou sturen.
‘Ik moet weer verder,’ zegt Wannes. ‘Tot morgen!’
Bibi zwaait hem na. Dan draait ze zich om en loopt met de doos de winkel in.
‘D

Nationale Voorleeskampioen,’ zegt de verslaggever.
Op tv belt de verslaggever aan en Bibi’s vader doet open.
‘Papa!’ roept Bibi. ‘Je hebt je kíkkermuts op!’
‘Ja, deze reclamemogelijkheid kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan,’ antwoordt haar vader zonder zijn blik van het scherm te halen.
‘Ik schaam me kapot.’ Bibi kauwt van de zenuwen op een van haar lange, zwarte staarten.
De camera maakt een rondje door de winkel. Alle muren zijn helemaal gevuld met kasten vol wol in duizenden kleuren. De bollen liggen op kleur van licht naar donker, als potloden in een doos.
‘U bent zeker wel trots op uw dochter?’ vraagt de verslaggever.
‘Apetrots!’ antwoordt Bibi’s vader. ‘Maar het verbaast me niets, Bibi kon al lezen voor ze kon praten. Ze heet Bibi omdat ze in de bieb geboren is.’
Bibi verbergt haar gezicht in haar handen en kijkt door de spleetjes van haar vingers naar de tv. Ze wist helemaal niet dat ze ook haar vader hadden geïnterviewd.
‘Haar moeder is vaak op reis om dieren te ontdekken die nog niet ontdekt zijn,’ ratelt haar vader verder. ‘Maar toen ze hoogzwanger was, kon dat natuurlijk even niet. En daarom zat ze de hele dag met haar neus in de boeken dieren te zoeken. En Bibi dacht: gezellig hier, tussen al die boeken, ik kom eraan!’
‘Wat een prachtig verhaal,’ zegt de verslaggever.
‘Ik durf nooit meer naar buiten.’ Bibi geeft Midas een por.
‘Au, wat nou!’ zegt Midas zogenaamd onschuldig. Maar ze hoort heus wel dat hij al de hele tijd zijn lachen probeert in te houden.

komt in beeld. ‘Boven dit bijzondere winkeltje woont onze nieuwe Nationale Voorleeskampioen,’ zegt de verslaggever.
Op tv belt de verslaggever aan en Bibi’s vader doet open.
‘Papa!’ roept Bibi. ‘Je hebt je kíkkermuts op!’
‘Ja, deze reclamemogelijkheid kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan,’ antwoordt haar vader zonder zijn blik van het scherm te halen.
‘Ik schaam me kapot.’ Bibi kauwt van de zenuwen op een van haar lange, zwarte staarten.
De camera maakt een rondje door de winkel. Alle muren zijn helemaal gevuld met kasten vol wol in duizenden kleuren. De bollen liggen op kleur van licht naar donker, als potloden in een doos.
‘U bent zeker wel trots op uw dochter?’ vraagt de verslaggever.
‘Apetrots!’ antwoordt Bibi’s vader. ‘Maar het verbaast me niets, Bibi kon al lezen voor ze kon praten. Ze heet Bibi omdat ze in de bieb geboren is.’
Bibi verbergt haar gezicht in haar handen en kijkt door de spleetjes van haar vingers naar de tv. Ze wist helemaal niet dat ze ook haar vader hadden geïnterviewd.
‘Haar moeder is vaak op reis om dieren te ontdekken die nog niet ontdekt zijn,’ ratelt haar vader verder. ‘Maar toen ze hoogzwanger was, kon dat natuurlijk even niet. En daarom zat ze de hele dag met haar neus in de boeken dieren te zoeken. En Bibi dacht: gezellig hier, tussen al die boeken, ik kom eraan!’
‘Wat een prachtig verhaal,’ zegt de verslaggever.
‘Ik durf nooit meer naar buiten.’ Bibi geeft Midas een por.
‘Au, wat nou!’ zegt Midas zogenaamd onschuldig. Maar ze hoort heus wel dat hij al de hele tijd zijn lachen probeert in

maar ook sjaals, truien en mutsen. Bibi moet toegeven dat hij echt fantastisch kan breien. Maar toch, een wólwinkel...
Soms zou Bibi liever willen dat hij een stoerdere winkel had, een dierenwinkel bijvoorbeeld, of een restaurant, zoals de vader van Midas. Stiekem hoopt ze dat de winkel niet in beeld komt. Dan weet straks heel Nederland dat ze boven een wolwinkel woont. Het is al erg genoeg dat heel de school het weet. Bibi denkt wel eens dat ze daardoor eigenlijk alleen Midas als vriend heeft. Maar het kan ook komen doordat ze nu eenmaal een beetje verlegen is en graag leest.
Beneden gaat de bel. Bibi rent de trap af, naar de winkel. Voor de deur staat Midas met een grote grijns op zijn gezicht. ‘Mag ik bij jou naar jou kijken?’
‘Ja, graag. Mijn vader is verschrikkelijk.’
‘Hij is natuurlijk zenuwachtig omdat zijn dochter op tv komt.’
‘Nee, hij is zenuwachtig omdat de winkel misschien op tv komt.’
‘Het begint!’ gilt Bibi’s vader

het verwacht?’
‘Nee,’ zegt Bibi.
Er staan ineens ook een heleboel fotografen voor het podium. Ze krijgt een oorkonde en een bos bloemen en dan mogen ook de andere kinderen naar voren komen.
‘Papa, doe nou even rustig!’ roept Bibi die avond.
‘Maar Bollewol komt zo op tv.’ Haar vader loopt nerveus rondjes in de huiskamer, terwijl hij ondertussen aan het breien is en een bol wol achter zich aan sleept. Ze waren nog geen uur thuis na de voorleeswedstrijd of het Jeugdjournaal belde. Haar vader had al ‘ja natuurlijk!’ gezegd voor zij ‘nee’ kon zeggen.
Bib