Ергежейлі

Оны көз көрген үлкендер араб сөзінің нәшімен «Яғымус» деп атайтын, ал ауылдың тіл мен жағына сүйенген қылжақбас жастары «Жағымсыз» дейтін.

Өзім ес білгелі осы бір күстана момын жан қос есімді қиналмай көтеріп, шаң көшеде сұр есегін томпылдатып почта тасумен келеді. Мен көргелі жұдырықтай шақылдағы шағын көсе еді, әлі сол. Мұқым өзгермеген. Әкем ергежейліні ылғи есіркеп-мүсіркеп, ұшпақты сөзін аямай, кісімсітіп, қоқайтып жүретін. Еркелетіп «Кішкентай» дейтін. Содан ба, бізге бауыр басып кеткен, көрген жерде үйіріліп тұрады. Қолы босай қалса белінің құяңы ұстай беретін шешеме қолғабыс етеді; аула сыпырады, уақ малды айырысады, самаурынға ағаш жарады. Тынымы жоқ. Кейде көз алдыма домалап жүрген қара доп елестейді, қаңғалақтап бірде ас үйден, бірде ауыз үйден шығады, әмбе көңілді, әмбе сергек сол Яғымус.