Al die tijd hield de berg zijn adem in

Kent u het verhaal van de ijsprinses van de Ampato in Peru? In de jaren negentig werd op de hoogste flanken van deze berg het lichaam van een jong meisje gevonden uit de Inca-periode. Het lichaam was volledig gaaf gebleven, dankzij de ijslaag die het daar al die eeuwen bedekt had. Er werden allerlei wetenschappelijke onderzoekingen gedaan. Een gynaecoloog suggereerde dat, aangezien haar baarmoeder intact was gebleven, men een eisprong zou kunnen provoceren bij haar. Moreel een zeer bedenkelijk initiatief, maar wat als…

John Joseph woont in Boston als adoptiekind van gegoede pleegouders. Tijdens zijn adolescentie vertoont hij ernstige psychische problemen. Een vriend van hem, Juanjo, kind van een Peruaanse vader die archeoloog is, probeert hem daar uit te krijgen. Als hij met zijn ouders naar Peru gaat, mag John Joseph mee.

In Zuid-Amerika belandt John Joseph in een wirwar van avonturen die zijn leven op z'n kop zetten. Hij dwaalt door het oerwoud, maakt op een onzachte manier kennis met het Lichtend Pad en stuit op een Inca-site waar hij een onomkeerbare transformatie doormaakt. Het enige wat hem nooit loslaat, is de schaduw van de ijsprinses die over de tijd en ruimte heerst.

'Al die tijd hield de berg zijn adem in' is een overrompelende roman over angst, vriendschap en liefde, een verhaal over de relatie tussen mens en natuur met als achtergrond de indrukwekkende landschappen van Peru.

Francis Cromphout is romanist, muzikant, freelancejournalist en Zuid-Amerikakenner. Hij interviewde auteurs, kunstenaars en politici zoals Mario Vargas Llosa, Octavio Paz en Keith Jarrett. Cromphout schrijft in het Nederlands, Frans en Spaans. Zijn werk is bekroond en kreeg waardering in binnen- en buitenland.

Over zijn roman 'Les plus beaux':

«Les plus beaux werd in creatief, doch zeer leesbaar poëtisch Frans geschreven. Het verdient zeker een plaats in de rekken van 'Gent' van allen die met de (recente) geschiedenis van de stad enige affiniteit hebben.» (FREEK NEIRYNCK)

« Cromphout est capable d'écrire de merveilleuses phrases… Un roman à lire par ceux qui seraient intéressés à sortir des poncifs habituels de romans à la mode et de thèmes archiconnus. » (ROLAND BINET)

« Il y a beaucoup de poésie dans ce roman et je dirai «poésie initiatique» parce que l'auteur nous mène par la main de son personnage Merle à travers le temps et l'espace, mais pas n'importe quel espace… » (EDDY CAECKELBERGHS)

«Les plus beaux is meer dan een tijdsdocument of een melancholisch verhaal. De lezer wordt constant met een soort Dag Allemaal-gevoel geconfronteerd: wat is hier nu de echte geschiedenis van Merle/de auteur, waar begint de fictie, waar eindigt de waarheid? Dat is net wat het boek boeiend houdt.» (RENE HOOYBERGHS)