Jim slijt zijn avonden in Café De Waarheid, een plek waar
geen regels gelden, behalve 'die van de gewoonte'. Een plek waar hij dagelijks zijn oude schoolvrienden Bertus,
Tanja en Steven treft, waar ze bier drinken, veel bier, en praten over weinig. Na sluitingstijd, terwijl de vogels weer
zingen en de eerste mensen zich naar hun werk begeven,
wandelt hij al mijmerend naar huis.
Door de gestaag groeiende stapel ongeopende rekeningen
op zijn deurmat ziet Jim zich genoodzaakt om zijn huis
te verlaten. Hij trekt de deur achter zich dicht en begint
een zwervend bestaan. Op zoek naar een veilige plek treft
hij op een bankje achter de kerk een zwijgzame vrouw en haar hondje. Hij noemt haar Marie en zij is hem in korte
tijd net zo vertrouwd als het plein bij de kerk.
Als via de lichtkrant verontrustende nieuwsberichten
binnensijpelen raakt zijn leven ontwricht. Het instorten
van de kathedraal, troepenbewegingen aan de grens, stijgende
prijzen voor brood en bier. Het wordt steeds duidelijker
dat de verstotenen, hoe verdeeld zij ook zijn, hun
stem moeten laten horen.
Café De Waarheid beschrijft de samenleving als onverschillig,
apathisch en verdeeld. Hoe houd je je staande in een wereld, die door haast en hebzucht aan het veranderen
is? En in welke mate kan een stad je 'thuis' zijn? Mark
Boog brengt een ode aan de stad, die met haar vertrouwde
plekjes en nisjes, haar magnifieke gebouwen en eerbiedwaardige
bruggen, haar bankjes en bomen, onhoorbaar
zegt: hier hoor je thuis.
