Door CAROL EAST
Vol woede keek de man naar beneden. Je kon niet zien wat hem zo kwaad maakte. Maar nu kon je zijn handen zien, die zich trillend tot opgeheven vuisten balden.
Plotseling gooide hij zijn hoofd achterover en begon als een maniak te lachen.
Annabell wendde zich even af van het tafereel en keek de bioscoopzaal rond, die grotendeels leeg was gebleven. De weinige toeschouwers zaten in kleine groepjes bij elkaar. Slechts één persoon woonde de afgezaagde enge film solo bij: Zijzelf! En dat was alleen maar omdat haar vriend Theo helemaal niet van zulke films hield.
Annabell glimlachte lichtjes geamuseerd, want ze wist dat het meestal andersom was: vrouwen hielden van schamele films en mannen van het hardere werk. Dus niet alleen actiefilms, maar natuurlijk ook enge. Haar vriend Theo hield niet van schimmige films, maar vooral van enge en alles wat daar ook maar een beetje mee te maken had, vond hij weerzinwekkend, zonder dat hij daar ooit een reden voor gaf.
“Dus ik ga alleen!” had ze geconcludeerd, en Teo had onverschillig zijn schouders opgehaald. Hij had er niets op tegen. Wat had het voor zin? Per slot van rekening hoefde hij “zoiets” zichzelf niet aan te doen.
